آسیب و استرس اکسیداتیو کبدی ناشی از القای حاد دوزهای مختلف دوکسوروبیسین: اثر پیش درمان شش هفته تمرین منظم هوازی

پیش زمینه و هدف: مطالعات قبلی اثرات جانبی القای دوکسوروبیسین (dox)  بر بافت های سالم را تائید کرده اند، اما اثر پیش درمان تمرینات منظم هوازی در مهار مسمومیت کبدی ناشی از القای دوزهای مختلف dox کاملاً مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر پیش درمان شش هفته تمرین هوازی بر سطوح شاخص های استرس و آسیب کبدی شامل پروتئین شوکی گرمایی (hsp72)، کاتالاز (cat)، الانین آمینوترانسفراز (alt) و آسپاراتات آمینوتراتسفراز ((ast در موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود. مواد و روش کار: 48 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل و هریک به سه زیرگروه های  dox با دوز 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم و سالین تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل دویدن روی نوارگردان به صورت پیش رونده به مدت 25 تا 54 دقیقه در روز با سرعت 15 تا 20 متر در دقیقه، 5 جلسه در هفته و به مدت 6 هفته بود. تزریق dox و سالین 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد و بافت برداری  24 ساعت پس ازآن انجام شد. یافته ها: القای dox با دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم منجر به افزایش معنی دار شاخص های حفاظتی hsp72 و cat و آسیب کبدی alt و ast در مقایسه با گروه سالین شد. شش هفته تمرین هوازی قبل از القای دوزهای10 و20 میلی گرم بر کیلوگرم دوکسوروبیسین منجر به افزایش غیر معنی دار hsp72، alt و ast و افزایش معنی دار cat در مقایسه با گروه کنترل شد. بعلاوه، فقط در مقادیر  hsp72 متعاقب القای دوزهای10 و20 میلی گرم dox اختلاف معنی دار مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها استنباط می شود که پیش درمان با تمرینات هوازی میان مدت احتمالاً از طریق تنظیم مثبت سیستم آنتی اکسیدانتی باعث کاهش آسیب کبدی شده و می تواند راهبردی مؤثر در مقابل سمیت کبدی ناشی از dox باشد.